“Inspraak wordt duur betaald”

In de Noorderkrant van deze week staat een artikel waarin Johan Kuiters, een van de directeuren van woningcorporatie Wierden & Borgen, zijn ongenoegen uit over de in zijn ogen veel te uitgebreide mogelijkheden voor inspraak en bezwaar.
Vanuit bedrijfsoogpunt is zijn standpunt te begrijpen: ook een corporatie wil liever vandaag dan morgen bouwen en liever eenmaal een plan indienen dan drie keer moeten wijzigen: hoe sneller hoe goedkoper hoe beter.
Inspraak en bezwaar is echter niet voor niets in het leven geroepen. Zonder deze mogelijkheden zouden we hier Belgische toestanden krijgen en ook Kuiters wil vast geen flat van vijf hoog direct naast zijn achtertuin!
In het bijzonder wordt in het artikel gerefereerd aan de trage ontwikkeling van Ter Laan 4. Alsof dat alleen aan inspraak en bezwaar zou hebben gelegen. Er is inderdaad een commissie geweest die geprobeerd heeft de politiek te overtuigen van de opdoemende verkeersproblemen bij het realiseren van Ter Laan 4. Dat diezelfde politiek de argumenten van die commissie steeds maar weer terzijde heeft geschoven (en zelfs nu nog niet heeft opgelost) ligt niet aan die commissie maar aan de handelswijze van de gemeente. In plaats van bewoners en betrokkenen direct bij planvorming te betrekken wordt een plan uit een hoge hoed getoverd en wordt vervolgens elke opmerking en suggestie hierover door bewoners als directe kritiek opgevat en met meer of minder moeite van tafel geveegd. Dat het dan tot rechtzaken komt is begrijpelijk. En dat Wierden en Borgen daar de dupe van zou zijn: ok, maar geef de schuld dan niet aan de mogelijkheden voor inspraak, bezwaar, klankbordgroepen e.d. zoals ons land die kent.
Overleg vooraf zou veel langdurige procedures kunnen voorkomen.
Dus niet een bouwweg zonder overleg met direct betrokkenen uittekenen en willen aanleggen (maar wel: in overleg met direct betrokkenen een realistisch tracé uitdenken voor die bouwweg),
dus niet een oud plan om de Stationsweg aan te pakken uit de kast halen zonder de reactie van aanwonenenden daarin eerst te verwerken (maar wel: in overleg met die bewoners en winkeliers een goed doordacht plan maken waar alle partijen zich in kunnen vinden),
dus niet een winkelcentrum willen realiseren aan de Vlijt zonder over de verkeersproblemen na te denken (maar wel: eerst maar eens onderzoeken of er überhaupt vraag is naar meer winkels in het dorp en welke plek dan verkeerstechnisch het beste is),
dus niet een tracé voor de nieuwe provinciale weg naar Winsum goedkeuren en je daarna zorgen gaan maken over de afwikkeling van het verkeer van de Domo (maar wel: eerst kijken of een tracé dichter bij het dorp in combinatie met een aftakking de Domo had kunnen ontsluiten),
kortom: eerst denken, eerst overleggen (kortom goed voorbereiden), dan pas een goed plan presenteren. Dat scheelt vervolgens veel bezwaarschriften en dus tijd en geld.

(overigens: als de vertraging in de bouw van de 26 huurwoningen de corporatie zo’n 300.000 euro kost over een periode van twee jaar, vind ik dat nog alleszins meevallen, zeker gezien de totale kosten die de realisatie van 26 huurwoningen met zich meebrengt).

Overigens: klagen is gemakkelijk maar heeft Kuiters ook een alternatief?